مانده‌ام و می‌خواهم دنیای معلولان را عوض کنم

اما ساره متفاوت از چهار خواهر دیگرش متولد شده، او دارای معلولیت بود و پای چپش کوتاه‌تر از پای دیگرش بود. این موضوع در سال‌های ابتدایی خیلی به چشم نمی‌آمد و زیاد اذیتش نمی‌کرد. به تدریج هر چه بزرگ‌تر می‌شد و قدش بلندتر می‌شد، این اختلاف اندازه هم زیادتر می‌شد و بیشتر مشخص می‌گردید. وقتی کوچک‌تر بود با پوشیدن کفش‌های مخصوص، آن را جبران می‌کرد و در راه رفتن کمتر مشکل داشت.

به خاطر شرایطش از ۱۱ الی ۱۰ سالگی مجبور شد از عصا استفاده کند. او تنها فرد معلول در خانواده و کل فامیل بود. ابتدا پذیرش این شرایط برای خانواده سخت بود. بارها به پزشک و متخصص مراجعه کردند تا شاید درمان و راه حلی پیدا شود ولی کم کم پذیرفتند که تقدیر چنین بوده و زندگی ادامه خواهد داشت و با هر شرایطی می‌توان آینده خوبی ساخت. بعد از آن سعی کردند همیشه و همه جا حامی و پشتیبان ساره باشند.
او روزهای سختی را می‌گذراند و تفاوت‌های زیادی را بین خود و دوستانش احساس می‌کرد. ساره در روزهای نوجوانی تنهایی را برای خود انتخاب کرده بود اما با این وجود مثل بقیه به مدرسه می‌رفت و درس خود را می‌خواند. او در رشته علوم تجربی دیپلم گرفت و دو بار در کنکور شرکت کرد و قبول شد اما به خاطر شرایط مالی خانواده‌اش نتوانست به دانشگاه برود و مادرش از این موضوع و شرایط بسیار ناراحت بود که نتوانسته است ساره را در دانشگاه ثبت نام کند. مدتی طول کشید تا او بتواند با مساله ماندن پشت درهای دانشگاه کنار بیاید.
اما ساره بعد از یک دوره تنهایی که برای خود انتخاب کرده بود به این نتیجه رسید که باید کاری کند تا بتواند از این شرایط بیرون بی‌آید، مدتها بود که یکی از دوستانش ساره را تشویق می‌کرد تا به ورزش معلولان و جانبازان برود و از نزدیک با آنجا آشنا شود. او از سن 18 سالگی ورزش را شروع کرد و به مدت پنج سال والیبال نشسته بازی می‌کرد و تا حدی پیشرفت کرد که برای تیم ملی جوانان انتخاب شد اما به دلیل تشکیل نشدن تیم در آن زمان نتوانست پیشرفت دیگری داشته باشد اما بعد از مدتی تصمیم گرفت ورزش انفرادی را انتخاب کند. سال 1378، سال سرنوشت سازی برای ساره بود، او رشته تیراندازی با تفنگ را انتخاب کرد و مسیر جدیدی در زندگی ورزشی‌اش شروع شد.
ساره با اولین مربی خود تمریناتش را کم کم شروع کرد. با برنامه ریزی که مربی برایش کرده بود باعث شد تا او با انگیزه بیشتری به فعالیت هایش ادامه بدهد. پیش بینی‌های مربی برای موفقیت ساره به نتیجه رسیده بود. او اولین نشان از مسابقات داخلی را در مدت شش تا هفت ما بعد از شروع فعالیتش در تیراندازی به‌دست آورد و پس از یکسال تمرین مداوم و سخت توانست اولین نشان برون مرزی خود را بعد از مدت زمان کوتاهی از راه پیدا کردن در تیم ملی به‌دست بی‌آورد.
ساره در این راه پر از سختی به نتیجه‌های خوبی رسید و توانست در رقابت‌های پارالمپیک لندن نیز مدال خوبی را به‌دست ‌آورد. او درکنار ورزش درس را رها نکرد و دوباره در کنکور شرکت کرده و در رشته مدیریت بازرگانی مشغول تحصیل شد و همزمان با درس و ورزش کار هم می‌کند. ساره روزهای سخت زیادی را گذراند تا توانست به این مرحله برسد.
موفقیت‌های ساره از روزی که تیراندازی با تفنگ را انتخاب کرد:
1 -نفر اول تمام مسابقات کشوری و باشگاهی در رشته تیراندازی از سال ۸۷ تاکنون
2 - مدال نقره مسابقات بین المللی اسپانیا، طلا و برنز مسابقات جهانی ترکیه
3 -مدال نقره مسابقات پاراآسیایی گوانگجو
4 -مدال طلای مسابقات جهانی امارات
5 -مدال نقره مسابقات جام جهانی ترکیه
6 -مدال برنز مسابقات پاراالمپیک ۲۰۱۲ لندن
7 -رکورددار ایران و آسیا در ماده تپانچه بادی
8 -اولین مدال آور کاروان دلوار در پاراالمپیک ۲۰۱۲ لندن
9 -اولین بانوی مدال آور المپیکی در استان فارس
10 -کسب عنوان ورزشکار برتر کشور دارای توانایی‌های خاص در سال ۹۲
11 -کسب عنوان ورزشکار برتر از سال ۸۸ تا ۹۲ در استان فارس
12 -کسب عنوان بانوی نخبه از سال ۸۸ تا ۹۲ در استان فارس
13 – کسب مقام قهرمانی ماده تفنگ بادی ۱۰ متر P2جهان در آلمان در تیر ماه ۱۳۹۳
ساره جوانمردی می‌گوید: ورزش برای او به منزله وسیله‌ای برای اثبات توانمندی‌هایش به جامعه و همین طور تغییر نگرش اطرافیان نسبت به افراد دارای معلولیت به شمار می‌رود و حالا خوشحال است که توانسته از این ابزار برای دست‌یابی به هدفش استفاده کند. او می‌گوید خدا در همه مراحل کنارش بوده و حمایت اطرافیان از او باعث شده تا بتواند به موفقیت برسد.

ساناز معززی
کارشناس ارشد حقوق بین الملل