به گزارش ایرنا به نقل از خبرگزاری فرانسه، ماجرای ربوده شدن نوزادان از خانواده های مهاجر توسط اسراییلیها ده ها سال است که در فلسطین اشغالی بازگو می شود، اما افزایش انتقادات باعث شده که امید به افشای برخی اسناد رسمی و روشن شدن واقعیت ها درباره این پرونده افزایش یابد.
فعالان و اعضای خانواده های درگیر با این ماجرا معتقدند که چندین هزار نوزاد در سال های پس از تشکیل اسراییل در سال 1948، عمدتا از خانواده های یهودی یمنی و در برخی موارد از دیگر ملیت های عرب یا بالکانی مهاجر دزدیده شده است.
این افراد می گویند که نوزادان دزدیده و به خانواده های یهودی غربی ساکن در فلسطین اشغالی و حتی خارج از آن داده شده اند؛ گفته می شود این خانواده ها عمدتا کسانی بودند که امکان بچه دار شدن نداشتند.
بر اساس روایت آن ها، مقام های بیمارستان به خانواده های نوزادان دزدیده شده اعلام می کردند که فرزندشان مرده است، اما هیچ جسدی به آن ها تحویل نمی دادند.
تحقیقات رسمی در گذشته به این نتیجه رسیده است که بیشتر کودکانی که پرونده شان بررسی شده در نهایت فوت کرده اند که از شرایط بد بهداشتی و مراقبتی و نیز دیگر مسائل مربوط به اردوگاه های مهاجران در آن زمان دلالت دارد.
با این حال، تردید فعالان و پژوهشگران در این زمینه ادامه دارد و آنها معتقدند که تحقیقات انجام شده ناکافی است. اظهارات مطرح شده نوعی تبعیض نژادی میان یهودیان را در مرکز توجه قرار می دهد؛ در این تبعیض یهودیان اروپایی همواره در قیاس با دیگر یهودیان اولویت داشته اند. نوریت کورن، یکی از اعضای حزب لیکود پارلمان اسراییل، تیمی با هدف بررسی حقیقت درباره ناپدیدشدن نوزادان و این که دستور از طرف چه کسی صادر می شده، تشکیل داده است.
گفته می شود که برخی سیاستمداران اسراییل از جمله بنیامین نتانیاهو از این اقدام حمایت کرده و اعلام کرده اند اسنادی که ده ها سال محرمانه نگه داشته شده است، باید گشوده شود؛ هرچند این نخستین بار نیست که سران اسراییل در ظاهر با بررسی و تحقیق درباره این ماجرا به ظاهر موافقت می کنند. اولین کمیته ای که اسراییل برای بررسی این ادعاها تشکیل داد به سال 1967 مربوط می شود.
دلیل این که اظهارات مربوط به مفقود شدن نوزادان بار دیگر در مرکز توجه قرار گرفت، تا حدی می تواند نتیجه ارسال فراخوان برای کودکان گم شده در زمینه حضور در سربازی باشد. کمیته مذکور 342 پرونده را بررسی و اعلام کرد که 316 نفرشان مرده اند. یافته های این کمیته بعدها زیر سوال رفت و کمیته ای جدید در سال 1988 و سپس کمیسیون تحقیق و تفحصی در سال 1995 تشکیل شد. بر اساس نتایجی که در سال 2001 منتشر شد، از یک هزار و 33 مورد نوزاد گم شده در فلسطین اشغالی، 972 نفرشان فوت کرده بودند. اما سرنوشت 56 نفر دیگر مشخص نیست؛ در این میان 5 نفر باقیمانده نیز شناسایی شدند. کمیسیون مذکور اتهام نوزاد دزدی را رد کرد.
این گزارش می افزاید، دلیل این که بیشتر خانواده ها از مرگ نوزادانشان به خوبی مطلع نشده بودند، این بود که مراسم خاکسپاری بدون حضور خانواده ها انجام شده بود. اسناد مربوط به این تحقیقات به مدت 70 سال به صورت محرمانه نگه داشته شده بود. پس از تشکیل اسراییل، اردوگاه هایی برای اسکان سیل مهاجران یهودی عمدتا از کشورهای عربی تشکیل شد. خبرگزاری فرانسه به نقل از مئیر گلیتزنشتاین استاد دانشگاه بن گوریون و کارشناس مسائل مهاجرت یمنی ها به فلسطین اشغالی می گوید: در سال 1949 حدود 30 هزار یهودی از یمن وارد فلسطین اشغالی شدند؛ بسیاری از این افراد به دلیل شرایط دشوار سفر در وضعیت جسمانی مناسبی نبودند. شلومی هاتوکا یکی از فعالانی است که تلاش می کند 'جنایت علیه بشریت' را در سرزمین های اشغالی مستندسازی کند.
وی در سن 16 سالگی متوجه شد که مادر بزرگ یمنی اش دو فرزند دوقلو داشته که یکی از آن ها ربوده شده بود.
هاتوکا سه سال قبل با همراهی دیگران گروهی به نام 'امرام' را با هدف جمع آوری شهادت و اسناد مربوط به این ماجرا تاسیس کرد. گیل گرانبام نیز یکی دیگر از اعضای این گروه است که 30 سال به عنوان فرزند یکی از خانواده های اروپایی بازمانده هولوکاست بود، اما از این مساله خبر نداشت. وی توانست مادرش را که زنی تونسی بود پیدا کند، به مادرش گفته شده بود که وی پس از تولد فوت کرده است. گرانبام می گوید: هیچکس اجازه ندارد تصمیم های سرنوشت ساز برای دیگران بگیرد و تعیین کند که یک کودک کجا بهتر است بزرگ شود.